10.

Hej kolęda, kolęda! Hahahaha, dzisiaj jakoś wzięło mnie na śpiewanie kolęd :D Tak więc.. Przybywam do Was z nowym rozdziałem. Otóż jest too ostatni rozdział tego oto opowiadania. Po świętach dodam tylko Epilog i..... POJAWI SIĘ DRUGA CZĘŚĆ! Tak, dobrze przeczytaliście. Aktualnie jestem w trakcie pisania 4 rozdziału drugiej części :) Więc nie bójcie żaby, że zostawię Was z takim niedosytem. No więc... Chcę jeszcze coś napisać. Chcę Wam życzyć z całego mojego małego serduszka, Wesołych świąt, żebyście wszystkie spełniły swoje marzenia, żebyście kiedyś spotkały chłopaków, bądź któregoś ze swoich idioli, szczęśliwego nowego roku.. Żeby rok 2013 był dla Was sto razy lepszy niż 2012. I no.. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego na święta! Nie przedłużaj już, miłego czytania! x

PS. za jakiekolwiek błędy, powtórzenia, niedociągnięcia - przepraszam!

***

* z perspektywy Harry'ego*

Obudziło mnie przyjemnie łaskotanie w szyję. Uśmiechnąłem się

szeroko, i rozszerzyłem delikatnie powieki. Obraz jaki napotkałem,

mógłbym widywać codziennie rano do końca mych dni. Uśmiechnięty

Louis, siedzący na stołku, trzymający na kolanach tace bodajże ze

śniadaniem.

- Dzień dobry Mój śpioszku. - odpowiedział, pochylając się na moim

policzkiem i składając na nim czuły pocałunek. - Zrobiłem Ci

śniadanie.

Ja automatycznie podniosłem się do pozycji siedzącej. Na tacy znajdował

się talerz z naleśnikami z bitą śmietaną i syropem

czekoladowo klonowym. Obok stał kubek z ciepłą czekoladą. O jej, on

nadal pamięta co lubię. Skierowałem wzrok na niego, i posłałem mu

szeroki uśmiech. Louis postawił delikatnie tace na moich udach,

ucałował delikatnie moje czoło i poszedł do kuchni. Od razu wziąłem

się za naleśniki. Były przygotowane dokładnie tak jak uwielbiam.

Śmietana rozlana wokół nich, a syrop zarazem w środku ułożony w

kształcie malutkich serc. Na jednym z naleśników był napis z syropu

Kocham Cię, babycakes.  Kiedy przeczytałem ten napis, przed

oczami pojawił mi się dzień, w którym pierwszy raz z Louis'm

spróbowaliśmy pobawić się w kucharzy.

~~

Dwóch dziesięciolatków wparowało do kuchni jednego z nich i od razu

'zaatakowali' szafkę ze składnikami, których potrzebowali do

upieczenia naleśników. Mały Loczek od razu jak wyciągnął mąkę

zaczęła się wojna. Dziesięcioletni Louis bronił się blaszaną miską,

za to Harry próbował wysypać biały proszek na włosy swojego

przyjaciela. Zamiast naleśników wyszła wielka bitwa na mąkę. Chłopcy

ganiali się po całym domu, zostawiając za sobą ślady mąki. 

- A masz! A masz! Łahaha, mąkowy potwór, łaaaa! - krzyczał uradowany

Loczek, goniąc Louis'ego. 

Nagle do ich uszu dobiegł zgrzyt zamka, a po chwili w drzwiach pojawiła

się mama Harry'ego.

- O na Boga! - krzyknęła zdziwiona kobieta, widząc wszedzie mąkę - Co

tu się stało?

Chłopcy nic nie odpowiedzieli, tylko stali po środku salonu ze

spuszczonymi głowami. Anne cicho się zaśmiała, i odłożywszy torby z

zakupami podeszła do Harry'ego i Louisa, po czym ukucnęła przed

nimi.

- Potwór mąkowy u nas zagościł? - zapytała Anne, cicho się śmiejąc.

 Chłopcy nic nie odpowiedzieli, tylko podnieśli swoje główki, i

przytaknęli twierdząco swoimi małymi główkami.

Anne jedynie cicho się zaśmiała, po czym pogoniła małych rozrabiaków

do łazienki. Kiedy stali na schodach, mały Harry z całej siły

przytulił swojego przyjaciela.

- Kocham Cię Boo Bear - odparł wesoło loczek.

- Ja Ciebie też, Catty. - odpowiedział uszczęśliwiony Louis, oddając

uścisk małego loczkowatego.

~~

Zaśmiałem się cicho, po czym talerz i kubek zaświeciły pustkami.

- Smakowało? - usłyszałem za sobą ten anielski głos, który mógłbym

słuchać godzinami.

- Oczywiście. - odpowiedziałem. - Ale dziwi mnie jedno..

- Co takiego? - zapytał Louis, a na jego twarzy było można zauważyć

zakłopotanie.

- Haha, spokojnie. - odparłem, cicho się śmiejąc. - Zdziwiło mnie po

prostu to, że nadal pamiętasz co lubię.

- A no bo wiesz.. - zaczął, a jego poliki zabrały lekko różanego

koloru. - Bo jak.. Ty wyjechałeś to ja.. Ja codziennie rano jadłem

właśnie to. I wiesz..

Jego odpowiedź mnie bardzo zaszokowała. Ja myślałem, że on mnie po tym

wszystkim miał gdzieś, że starał się o mnie zapomnieć. Odwróciłem

wzrok, a w moich oczach automatycznie zaczęły zbierać się łzy. Przeze

mnie Louis cierpiał. To było wszystko przeze mnie. Wyjechałem, bo bałem

się spojrzeć mu prosto w oczy po tym wszystkim. Byłem samolubnym

gnojkiem. Ba! Nadal jestem. Po chwili poczułem jak materac obok mnie lekko

się zapada pod ciężarem. Na moim ramieniu spoczęła dłoń

Louis'ego.

- Hej, Hazz.. - szepnął. - Co jest?

 Ja nic nie odpowiedziałem tylko wtuliłem się w niego i rozpłakałem

jak małe dziecko. Louis oplótł mnie ramionami, bardziej wtulając mnie w

siebie, i zaczął nucić mi jakąś piosenkę. I za to go kochałem. Nie

naciskał. Czekał aż się wypłacze, rozładuje emocje. Taka osoba jak on

to największy skarb. Po chwili się uspokoiłem, i podniosłem się,

ocierając poliki z łzę.

- Bo ja Cię tak bardzo zraniłem Boo.. - szepnąłem. - A ty.. A ty tyle

dla mnie robisz. 

- Harreh.. Skarbie. - zaczął Louis. - Błagam, przestań już się

obwiniać. - złapał mnie za podbródek i skierował moją twarz tak

żebym spojrzał na niego. - To już przeszłość. Teraz mamy

teraźniejszość, kochanie. Wróciłeś, i to się dla mnie liczy,

rozumiesz? Kocham Cię, Loczku mój. - ostatnie zdanie wypowiedział z

wielkim uśmiechem na ustach. Ja w odpowiedzi jedynie musnąłem jego usta,

po czym owinięty kocem poszedłem do łazienki, żeby sie ogarnąć.

{Koniec perspektywy}

Po tym jak Harry wyszedł z łazienki, Louis zakomunikował mu, że idą do

Niego. Po kilku minutach byli gotowi do wyjścia. Postanowili pójść

dłuższą drogą. 

- Loueh..- szepnął Harry. - Bo wiesz, jest taka sprawa. - zaczął,

mocniej zaciskając dłoń Louis'ego, która trzymał.

- Co się stało, Hazz? - zapytał zaciekawiony szatyn.

- Bo ja.. Ja za trzy dni będę musiał wrócić do.. do Londynu. - odparł

cicho Loczek, bojąc się, że te słowa w jakiś sposób zranią

Louis'ego.

- Aha.. - odpowiedział smutno Tomlinson. - Szkoda.. A.. A nie możesz

zostać tu, w Holmes? I studiować tu? - zaproponował.

- Mógłbym.. - odparł Loczek. - Ale..

- Ale nie chcesz. - dokończył za niego Louis.

- Louis, czy ty wiesz o czym ty mówisz? - zapytał Harry, podnosząc

głos. - Mógłbym rzucić studia w Londynie i zacząć studiować tu, ale

.. A dobra, i tak mam już jeden rok zaliczony. Mogę studiować przez

internet. 

- Harry ja Cię do niczego nie zmuszam, jak by co. - zaznaczył Louis. -

Jeśli nie chcesz to ok, rozumiem.

- Boże, Louis.. - zaśmiał się Loczek. - Ale ty mnie do niczego nie

zmuszasz. Sam tego chce.

Louis jedynie odpowiedział mu szerokim uśmiechem. Nie zauważyli nawet

jak znaleźli się pod drzwiami domu Louis'ego. Kiedy weszli do

środka spotkali Nialla, który siedział na schodach, i gorączkowo z

kimś rozmawiał.

- Ale ja mowie Nie! - krzyknął blondyn, uderzając pięścią o ścianę.

- Macie z tym czekać! S.. - nie dokończył bo zobaczył dwóch

chłopaków w holu. - Zadzwonię później. - szepnął do telefonu, po czym

odłożył go na schody. - Louis, Harry! - odkrzyknął z udawanym

entuzjazmem. - Jak Wam minął sylwester?

Harry i Louis posłali sobie pytające spojrzenia, po czym jednym głosem

odpowiedzieli. - Dobrze.

Niall jedynie przytaknął głową, i skierował się do kuchni. Kiedy

chłopacy zdejmowali buty, telefon Nialla ponownie zadzwonił. Harry

podszedł do niego, i chciał podać blondynowi, kiedy jednak spojrzał na

ekran. Jego mina od razu zrzedła. 

- Oddawaj to! - usłyszał krzyk od strony Nialla - twoje?

- Ja.. ja tylko - za jąkał się Harry.

- Zamknij się już - przerwał mu Horan. - I nigdy więcej nie dotykaj

mojego telefonu.

Kiedy Niall zniknął w zagłębiu kuchni, Harry nadal stał w tym samym

miejscu. W jego głowie panował mętlik. Lecz nagle go olśniło.

- Harreh.. wszystko ok? - dopytywał zaniepokojony Louis.

- Tak tak.. - odpowiedział Loczek. - Albo i.. Nie. - stwierdził. -

Możesz mnie wziąć teraz za jakiegoś debila i w ogóle.. Ale.. Kiedy

wziąłem telefon Nialla i spojrzałem na ekran pisało tam Anon

dzwoni..

- No i? - odparł zdziwiony Louis. - Anon.. normalne im..

- Daj mi dokończyć. - stwierdził Harry. - Jak jeszcze byłem w Londynie,

miałem sen. Śniło mi się że stoję na jakieś skale. Byłem sam. Nagle

poczułem jakiś dotyk na ramieniu. Odwróciłem się i zobaczyłem Ciebie.

A potem pojawiły się bloki, droga.. I ktoś mnie złapał i przycisnął

do ściany.. Ciebie porwano. Próbowałem się wyrwać z uścisku tego kto

mnie trzymał, ale na nic. Ten ktoś mnie uderzył, i odparł '

Ostrzegałem Cię, Harry '.. a potem drugi z nich skierował się do

tego kolesia imieniem Anon..

- Harry, ale to tylko sen.. - stwierdził Louis. - Nie masz się co

martwić.

- Ale nie rozumiesz? Anon to może być skrót od Anonim! - odparł Harry.

- Harry, majaczysz.. Ty myślisz, że Niall ma coś wspólnego z tymi

dziwnymi smsami? Proszę Cię.. - prychnął Tomlinson. - Prędzej uwierzę

w magie..

- Masz rację Loueh.. Ja już zaczynam panikować. Boje się po prostu o

Ciebie.. - szepnął Harry, po czym wtulił się w swojego chłopaka. -

Przepraszam.. że jestem taki beznadziejny.

- Nie jesteś beznadziejny.  - zaprzeczył Louis. - Byleś, jesteś i

będziesz moim Aniołem, kochanie.

Nie wiedzieli jednak w tedy, co się stanie za kilka dni. Nie sądzili, że

przypuszczenia Harry'ego są słuszne.